Natuurweefselplanning: Hoe kan een traditioneel regionaal natuurbeleid inclusieve stedelijke natuur bevorderen?

Onze steden en dorpen bestaan uit een diversiteit aan groene, blauwe en grijze componenten. Het gaat vaak om kleine bosjes, parken, beken en grachten, groene restruimten, tuinen, voortuinen, geveltuintjes, daken en groendaken, infrastructuurbermen, straatbeplanting, stadslandbouw, volkstuinen enz, die we al dan niet met de nek aankijken. Daartussen staan huizen, appartementen, bedrijfsgebouwen, kantoren, sportaccommodaties enz., soms met, soms zonder tuin of terras, verharde pleinen, met een spi…

Onze steden en dorpen bestaan uit een diversiteit aan groene, blauwe en grijze componenten. Het gaat vaak om kleine bosjes, parken, beken en grachten, groene restruimten, tuinen, voortuinen, geveltuintjes, daken en groendaken, infrastructuurbermen, straatbeplanting, stadslandbouw, volkstuinen enz, die we al dan niet met de nek aankijken. Daartussen staan huizen, appartementen, bedrijfsgebouwen, kantoren, sportaccommodaties enz., soms met, soms zonder tuin of terras, verharde pleinen, met een spikkeltje groen en/of blauw of zonder. Dit alles vormt nu al een gedeelde habitat voor gemeenschappen van mensen en niet-mensen. Natuur ligt immers niet buiten de stad of buiten de mens. Mensen willen zich onderdeel voelen van ‘natuur’. Natuurlijke steden en dorpskernen blijken een directe impact te hebben op het welzijn en de algehele gezondheid van de gemeenschap. Ze zorgen bovendien voor de borging van ‘andere natuur’ die typisch is voor de buitengebieden.