Studiecommissie voor overheidsinvesteringen: Goede beheerspraktijken voor overheidsinvesteringen

De Studiecommissie voor overheidsinvesteringen van de Hoge Raad van Financiën publiceert haar rapport over goede beheerspraktijken voor overheidsinvesteringen. Dit rapport kwam tot stand dankzij bijdragen van de FOD BOSA en de Federale Interne Audit. De SCOI hoopt dat dit rapport zal dienen als inspiratie en leidraad, zodat beheerders van overheidsinvesteringen in België hun huidige procedures en praktijken kunnen verfijnen, en waar nodig verbeteren. 

Hoewel er een groeiende consensus is over he…

De Studiecommissie voor overheidsinvesteringen van de Hoge Raad van Financiën publiceert haar rapport over goede beheerspraktijken voor overheidsinvesteringen. Dit rapport kwam tot stand dankzij bijdragen van de FOD BOSA en de Federale Interne Audit. De SCOI hoopt dat dit rapport zal dienen als inspiratie en leidraad, zodat beheerders van overheidsinvesteringen in België hun huidige procedures en praktijken kunnen verfijnen, en waar nodig verbeteren. 

Hoewel er een groeiende consensus is over het belang van overheidsinvesteringen (zie referentiekader van de SCOI), wordt er regelmatig melding gemaakt van tegenvallers zoals overschrijdingen van deadlines en budgetten, investeringen die door gebruikers worden gemeden, slecht verbonden netwerken, enz. Op Europees niveau wordt geschat dat ongeveer 15% van de investeringsuitgaven verloren gaat aan inefficiëntie, waarvan minstens de helft kan worden geëlimineerd door beter beheer.

Daarom, en in overeenstemming met haar mandaat, heeft de Studiecommissie voor overheidsinvesteringen (SCOI), een afdeling van de Hoge Raad van Financiën, goede praktijken geïdentificeerd voor het beheer van overheidsinvesteringen, gebaseerd op observaties van praktijken in het buitenland, aanbevelingen van internationale organisaties (OESO, Europese Commissie, IMF) en beginselen van transparantie en coördinatie.

De goede praktijken die in het rapport worden voorgesteld zijn bedoeld om voldoende algemeen te zijn om te kunnen worden toegepast op elk beleidsniveau of type overheidsorganisatie. Het is vervolgens aan de beslissingnemers en verantwoordelijken om dit te vertalen in concrete organisatorische procedures en modaliteiten.