Waar zit nog onbenut arbeidspotentieel in Nederland?

In de discussie over de huidige krappe arbeidsmarkt wordt verwachtingsvol verwezen naar het zogenaamde ‘onbenut arbeidspotentieel’. In dit artikel onderzoeken we twee vormen van onderbenutting: kwantitatieve onderbenutting (minder dan 36 uur per week werken) en kwalitatieve onderbenutting (meer kennis en vaardigheden hebben dan nodig voor het werk). Aan de hand van twee grote datasets – de Nederlandse Enquête Arbeidsomstandigheden (NEA) en het Cohort Onderzoek Duurzame Inzetbaarheid (CODI) – lat…

In de discussie over de huidige krappe arbeidsmarkt wordt verwachtingsvol verwezen naar het zogenaamde ‘onbenut arbeidspotentieel’. In dit artikel onderzoeken we twee vormen van onderbenutting: kwantitatieve onderbenutting (minder dan 36 uur per week werken) en kwalitatieve onderbenutting (meer kennis en vaardigheden hebben dan nodig voor het werk). Aan de hand van twee grote datasets – de Nederlandse Enquête Arbeidsomstandigheden (NEA) en het Cohort Onderzoek Duurzame Inzetbaarheid (CODI) – laten we zien dat ongeveer de helft van de werknemers in deeltijd werkt , met grote verschillen tussen mannen en vrouwen. Kwalitatieve onderbenutting is over de verschillende groepen heen relatief stabiel bij 30% en is het meest aanwezig bij werknemers met minder complexe beroepen. We laten verder zien dat de wens om meer uren te willen werken vaak niet daadwerkelijk in meer werkuren resulteert. Slechts 30% van de mensen die meer wil werken, werkt een jaar later ook daadwerkelijk meer uren. We concluderen dat er weinig te verwachten valt van meer uren uit deeltijders halen en dat het focussen op het verminderen van kwalitatieve onderbenutting zinvol lijkt. (Samenvatting)