Het Vlaams beleid rond gelijke kansen en diversiteit op de arbeidsmarkt: heden, verleden en toekomst

In 2014 deed minister-president Geert Bourgeois stof opwaaien door in een toespraak voor VOKA expliciet aandacht te vragen voor discriminatie op de arbeidsmarkt en door later toe te voegen dat hij het zou toejuichen moest Justitie van discriminatie
een vervolgingsprioriteit maken. Terwijl sommige commentatoren het als een hele vooruitgang zagen dat de minister-president de lage werkzaamheidsgraad van kansengroepen expliciet linkte aan discriminatie, wezen anderen vooral op de nood aan een duideli…

In 2014 deed minister-president Geert Bourgeois stof opwaaien door in een toespraak voor VOKA expliciet aandacht te vragen voor discriminatie op de arbeidsmarkt en door later toe te voegen dat hij het zou toejuichen moest Justitie van discriminatie
een vervolgingsprioriteit maken. Terwijl sommige commentatoren het als een hele vooruitgang zagen dat de minister-president de lage werkzaamheidsgraad van kansengroepen expliciet linkte aan discriminatie, wezen anderen vooral op de nood aan een duidelijk beleid.

Vijf jaar later kunnen we terugkijken op het beleid dat effectief gevoerd werd door de Vlaams Regering. Daarenboven zitten we nu aan de vooravond van 2020, wanneer de ambitieuze doelstellingen van Pact 2020 (VESOC, 2009) bereikt zouden moeten worden. Eén ambitie hieruit had betrekking op de verhoging van de werkzaamheidsgraad van een aantal kansengroepen. Doelstelling 9 van dit Pact luidde:
De globale werkzaamheidsgraad stijgt tot minstens 70% in 2020, dankzij een gemiddelde jaarlijkse groei van minstens een 0,5 procentpunt.
De werkzaamheidsgraad van vrouwen blijft verder stijgen. Voor kansengroepen (allochtonen, personen met een arbeidshandicap en 50+) verdubbelt de gemiddelde jaarlijkse groei tot minstens 1 procentpunt. De Europese doelstelling voor 55+ (werkzaamheidsgraad van 50%) komt daarmee in zicht. 

Deze ambitie werd vertaald in de volgende doelstellingen voor de werkzaamheidsgraad tussen 20 en 64 jaar (Vlaamse Overheid, 2016): 76% voor de totale bevolking, 75% voor vrouwen, 58% voor personen met de niet-EU-nationaliteit, 64% voor personen geboren buiten de EU, 43% voor personen met een arbeidshandicap, 60% voor 50-plussers en 50% voor 55-plussers.