De veeleisende samenleving: de sociaal-culturele context van psychische vermoeidheid

Dit essay gaat over een eigenaardige paradox. Terwijl we de afgelopen decennia steeds minder zijn gaan werken, er een bloeiende vrijetijdsindustrie is ontstaan, er steeds meer mensen op vakantie gaan, ons werk door automatisering steeds gemakkelijker is geworden en we steeds beter geschoold zijn om ons werk te doen, voelt iedereen zich opgejaagd, zijn er nog nooit zoveel mensen geweest die om psychische redenen zijn afgekeurd, wordt er alom geklaagd over stress op het werk en zijn grote aantalle…

Dit essay gaat over een eigenaardige paradox. Terwijl we de afgelopen decennia steeds minder zijn gaan werken, er een bloeiende vrijetijdsindustrie is ontstaan, er steeds meer mensen op vakantie gaan, ons werk door automatisering steeds gemakkelijker is geworden en we steeds beter geschoold zijn om ons werk te doen, voelt iedereen zich opgejaagd, zijn er nog nooit zoveel mensen geweest die om psychische redenen zijn afgekeurd, wordt er alom geklaagd over stress op het werk en zijn grote aantallen mensen in behandeling voor overspannenheid of burnout. Of anders gezegd: terwijl we het in Nederland nog nooit zo goed hebben gehad lijkt psychische vermoeidheid in de arbeidssituatie epidemische vormen aan te nemen. Hoe kan dat? Hebben we inderdaad met een paradox te maken of klopt deze voorstelling van zaken niet en zijn we misschien tóch niet minder gaan werken en valt het eigenlijk wel mee met ons gevoel opgejaagd te zijn?