Delocalisatie van de bedrijven

Delocalisatie van bedrijven is zeker geen recent fenomeen. Geduren[1]de de jaren ’60 en ’70 werd er in toenemende mate gedelocaliseerd in sectoren zoals kleding, textiel, leder, en elektronica voor huishou[1]delijk gebruik. Dit had toen wel een andere benaming: internationale arbeidsverdeling, transplants, transfert van activiteiten,... Waarom krijgt het fenomeen, dit keer onder de naam “delocalisatie”, sinds enkele jaren zoveel aandacht en veroorzaakt het bijna een trau[1]ma in de publieke opin…

Delocalisatie van bedrijven is zeker geen recent fenomeen. Geduren[1]de de jaren ’60 en ’70 werd er in toenemende mate gedelocaliseerd in sectoren zoals kleding, textiel, leder, en elektronica voor huishou[1]delijk gebruik. Dit had toen wel een andere benaming: internationale arbeidsverdeling, transplants, transfert van activiteiten,... Waarom krijgt het fenomeen, dit keer onder de naam “delocalisatie”, sinds enkele jaren zoveel aandacht en veroorzaakt het bijna een trau[1]ma in de publieke opinie van sommige landen? Vooral in Frankrijk was dit het geval toen twee bedrijven, (Hoover en Grundig) naar het buitenland werden overgeheveld, terwijl politici en werknemersor[1]ganisaties machteloos moesten toezien. Had men te maken met een nieuwe opflakkering van het fenomeen? Breidde het zich uit naar andere sectoren? Een van de eerste officiële rapporten, namelijk dat van Jean Arthuid (Franse Senaat, 4 juni 1993) luidde de alarmbel en sprak van een drama. Een deel van het cijfermateriaal waarop het rapport was gesteund, werd echter vrij snel in twijfel getrokken.