Federaal milieurapport, 2019, 3 (2014 – 2018): Evaluatie van het mariene milieu en federale milieubeleidsmaatregelen

Het derde Federaal Milieurapport biedt een uitgebreide beoordeling van het Belgische mariene milieu en andere federale milieubeleidslijnen voor de periode 2014-2018. Dit rapport, gestructureerd in twee delen, richt zich op de toestand van het mariene milieu en op een evaluatie van federale beleidsmaatregelen. Het volgt de richtlijnen van de Europese Kaderrichtlijn Mariene Strategie (KRMS) en andere internationale kaders zoals de Kaderrichtlijn Water (KRW).

Het rapport benadrukt de uitdagingen en…

Het derde Federaal Milieurapport biedt een uitgebreide beoordeling van het Belgische mariene milieu en andere federale milieubeleidslijnen voor de periode 2014-2018. Dit rapport, gestructureerd in twee delen, richt zich op de toestand van het mariene milieu en op een evaluatie van federale beleidsmaatregelen. Het volgt de richtlijnen van de Europese Kaderrichtlijn Mariene Strategie (KRMS) en andere internationale kaders zoals de Kaderrichtlijn Water (KRW).

Het rapport benadrukt de uitdagingen en verwezenlijkingen van België in het Belgisch Deel van de Noordzee (BDNZ), een gebied van 3454 km² dat talrijke activiteiten herbergt, zoals scheepvaart, visserij, offshore windenergie, en baggeren. Het gebied wordt gekenmerkt door sterke stromingen en een gradiënt in saliniteit, wat een complexe milieu-aanpak vereist.

Belangrijke thema’s zijn de beoordeling van de ‘Goede Milieutoestand’ (GMT) volgens KRMS-richtlijnen, gebaseerd op de milieudoelen vastgesteld in 2012. In 2017 zijn nieuwe criteria ingevoerd via Besluit 2017/848/EU, die een meer consistente evaluatie van ecosystemen mogelijk maken. Het rapport behandelt zowel de fysieke als biologische belasting op het mariene milieu, inclusief biodiversiteit, hydrografische wijzigingen en afvalbeheer.

Daarnaast zijn federale milieubeleidslijnen geëvalueerd op effectiviteit, relevantie en impact. Het rapport benadrukt de noodzaak van betere integratie van beleid en samenwerking tussen federale en regionale entiteiten via mechanismen zoals de Interministeriële Conferentie Leefmilieu (ICL).

Het rapport sluit af met aanbevelingen om beleidscoherentie te verbeteren, monitoringprogramma's te optimaliseren en milieu-informatie toegankelijker te maken voor het publiek en beleidsmakers.