Armoedebestrijding en sociale zekerheid: barsten in een beleidsparadigma

De belangrijkste conclusie uit het armoedeonderzoek van de voorbije 40 jaren is wel dat ontwikkelde welvaartsstaten er al vele jaren niet meer in slagen om de inko[1]mensarmoede onder de bevolking op actieve leeftijd (binnen de groep ouderen blijft de armoede wèl nog verder afnemen) terug te dringen, ondanks een belangrijke toename van de tewerkstelling, hoog gebleven sociale uitgaven en een weliswaar vertraagde maar toch gestage economische groei2 . Vergeleken met de algemene wel[1]vaart is het…

De belangrijkste conclusie uit het armoedeonderzoek van de voorbije 40 jaren is wel dat ontwikkelde welvaartsstaten er al vele jaren niet meer in slagen om de inko[1]mensarmoede onder de bevolking op actieve leeftijd (binnen de groep ouderen blijft de armoede wèl nog verder afnemen) terug te dringen, ondanks een belangrijke toename van de tewerkstelling, hoog gebleven sociale uitgaven en een weliswaar vertraagde maar toch gestage economische groei2 . Vergeleken met de algemene wel[1]vaart is het niveau van de minimuminkomensbescherming voor gezinnen die zich in de actieve levensfase bevinden nu lager dan in het begin van de jaren tachtig (Van Mechelen, Bogaerts et al., 2007) en de armoede onder gezinnen die sterk afhanke[1]lijk zijn van sociale uitkeringen, lijkt ook toe te nemen, een trend die zich reeds in de jaren 1980 heeft ingezet en voortgang vindt tot op de dag van vandaag (Cantillon, 1999; Cantillon, 2011; Cantillon et al., 2013).