Vlaamse Brede Heroverweging: Dienstencheques

Het dienstenchequestelsel reguleert huishoudelijk dienstverlening in Vlaanderen middels een  vouchersysteem, waarbij gebruikers via een bemiddelende partij, een dienstenchequeonderneming, een werknemer kunnen inhuren en betalen met vouchers, of cheques, die gesubsidieerd worden door de Vlaamse Overheid. De maatregel heeft een enorme omvang en maatschappelijke impact: het stelsel kende in 2019 776.461 gebruikers, 123.741 werknemers en 1282 erkende ondernemingen. De totale brutokost van het stelse…

Het dienstenchequestelsel reguleert huishoudelijk dienstverlening in Vlaanderen middels een  vouchersysteem, waarbij gebruikers via een bemiddelende partij, een dienstenchequeonderneming, een werknemer kunnen inhuren en betalen met vouchers, of cheques, die gesubsidieerd worden door de Vlaamse Overheid. De maatregel heeft een enorme omvang en maatschappelijke impact: het stelsel kende in 2019 776.461 gebruikers, 123.741 werknemers en 1282 erkende ondernemingen. De totale brutokost van het stelsel bedroeg 1.360 miljoen euro – waarvan de nettokost weliswaar 70%-87% lager ligt (DWSE, 2020). Vanwege de hoge (bruto) subsidiekost is het stelsel regelmatig onderwerp van academisch en publieke discussie.
De evaluatie van de doeltreffendheid van het dienstenchequestelsel is echter een complexe zaak: het stelsel kent namelijk meerdere doelstellingen die in min of meerdere mate worden bereikt en een reeks positieve en ook negatieve neveneffecten. Aanvankelijk kende het dienstenchequestelsel een drieledig doel: de combinatie tussen werk en gezin ondersteunen, het creëren van jobs voor kwetsbare groepen op de arbeidsmarkt, en het witten van zwart werk. Sinds de invoering van het stelsel in 2004 bestaat er genoeg empirisch bewijs om aan te tonen dat het stelsel overwegend slaagt in het bereiken van deze doelstellingen, met een gedeeltelijke uitzondering van het tegengaan van zwart